به گزارش مجله خبری نگار به نقل از finaldraft، وقتی به فیلمهای بزرگ و ماندگار فکر میکنیم، اغلب آنها را با یکی، دو دیالوگ تأثیرگذارشان بهیاد میآوریم. جذابیت یک فیلم را مجموعه عوامل بسیاری تعیین میکند که تا اینجای سینماتوگراف دربارهشان مفصل با هم گپ زدیم، اما آنچه معمولا از یک فیلم در یادمان میماند، دیالوگهای سنجیده و فکرشده آن است. چطور دیالوگ خوب بنویسیم؟
زمینه و شخصیت را درنظر بگیرید و یادتان باشد «بهترین دیالوگ» مطلق وجود ندارد؛ این اصل به آن معناست که دیالوگها بهخودیِخود خوب و بد نیستند. اگر دیالوگهای خیلیخوب فیلمی را برای کسی نقل کنید که از محتوای آن خبر ندارد و شخصیتهایش را نمیشناسد، برایش معنای خاصی نخواهد داشت. بهبیان سادهتر، نباید دیالوگهای تأثیرگذار را مساوی با جملههای زیبا بدانید. آنها در یاد میمانند، چون با زمینه فیلم و شخصیت، هماهنگ و مرتبطاند.
هیچ شخصیتی نباید مثل شخصیت دیگر صحبت کند. درست مانند زندگی واقعی، شخصیتهای فیلم هم باید سبک سخن گفتن متمایز خود را داشتهباشند. موقع نوشتن فیلمنامه برای آنکه مطمئن شوید شخصیتها کلمات، لحن و بیان منحصربهفرد دارند، روی اسم آنها را بپوشانید؛ آیا میتوانید از روی دیالوگهای هر شخصیت حدس بزنید که چه کسی درحال حرف زدن است؟ اگر دیالوگها همه شبیه به هماند، یعنی یکجای کار میلنگد.
نویسندگان آماتور، برای قهرمانانشان دیالوگهایی مینویسند که از آنها ادب و مهربانی میچکد و از زبان شخصیتهای منفی و شرورشان، زهر و نیات شیطانی میبارد. در دنیای واقعی و در قلم فیلمنامهنویسان حرفهای، اما ماجرا فرق دارد. دیالوگها همیشه به طور مستقیم درونیات افراد را منعکس نمیکنند. شخصیتهای مثبت و منفی ممکن است حرفهایشان کاملا با نیاتشان تضاد داشتهباشد و این همان چیزی است که به فیلمنامه عمق میبخشد.
چیزهایی را که مخاطب از قبل میداند، دوباره نگویید. وقتی در یک صحنه اتفاقی رخ میدهد، در صحنه بعدی نباید آن خبر در دیالوگ بیاید. یعنی چی؟ مثلا در یک صحنه، شخصیتی میمیرد و در صحنه بعدی، قهرمان باید خبر مرگ او را به اطرافیانش بدهد. خب در فیلمهای بد، او دقیقا همین کار را میکند و چیزی را که ما میدانیم، دوباره بهمان میگوید، اما در یک فیلم خوب، صحنه بعدی از آنجایی شروع میشود که واکنش اطرافیان شخصیت درگذشته را به خبر فوتش میبینیم.
شخصیتهای فرعی، نقش کمتری در فیلم دارند، اما معنیاش آن نیست که میشود دیالوگهایشان را سرسری گرفت. در فیلمنامههایی که این شخصیتها با عنوانهای کلی مثل «پیشخدمت شماره یک» و «فروشنده شماره دو» نامگذاری میشوند، خطر نوشتن دیالوگهای کلی و بیخاصیت وجود دارد. هر فرد در فیلمنامه باید نام و شخصیت متمایز داشتهباشد که در دیالوگ اش منعکس شود.
منبع: خراسان